چکیده کرسی:

تفکر انتقادی یکی از موضوعات مهم در روان شناسی و به ویژه روان شناسی تربیتی است. تفکر انتقادی می تواند در ارتباط با موضوعات و پدیده های بیرونی یا موضوعات و فرایندهای مربوط به خود فرد به کار گرفته شود. وقتی جهت گیری تفکر انتقادی به خود فرد باشد، در روان شناسی به آن “خود اندیشی انتقادی” (Critical self-reflection)  گفته می شود. از نظر بندورا (1977)، خود اندیشی انتقادی یکی از توانایی های منحصر به فرد انسان است که افراد به وسیله آن خود را ارزیابی می کنند. از نظر گیلبرت  و همکاران (2009) خود اندیشی انتقادی نوعی فراشناخت است که با به کارگیری آن فرد به چگونگی رفتار خود اهمیت می دهد و در این باره    می­اندیشد که چگونه زندگی خود را به پیش برده است و چه دلایلی برای تغییر آن وجود دارد. هدف خود اندیشی انتقادی این است که افراد رشد کنند. در عین حال، خوداندیشی انتقادی می تواند حالت نابهنجار و منفی به خود بگیرد و افراطی باشد.

در آیات و روایات گزاره های زیادی وجود دارد که با خوداندیشی انتقادی در ارتباط است. هدف از برگزاری این کرسی ارائه گزارشی از پژوهشی است که با هدف مفهوم سازی خوداندیشی انتقادی در منابع اسلامی انجام شده است.